Een verloren kunst
‘Mijn vader en moeder komen uit Irak. Ze moesten vluchten voor het bewind van Saddam Hoessein, voor de rassenzuivering die hij begon. Tijdens deze vlucht vreesden ze voor hun leven toen de bommen om hen heen insloegen. Maar ze hebben het gered: Nederland. Een veilige haven voor mijn broers en voor mij om onze dromen uit te laten komen.’
Altijd als ik dit verhaal aan mijn studenten vertel, ben ik me bewust van hoe kwetsbaar ik me op dat moment opstel. Maar ik zie ook de tranen in hun ogen opkomen, bij sommige denk ik zelf een glimp van herkenning op te vangen. Daarvoor doe ik het, daarvoor vertel ik mijn verhaal: herkenning, dé bouwsteen tot verbinding met mijn studenten.
Het is een eeuwenoud principe in het onderwijs: je kwetsbaar opstellen als docent is de sleutel tot verbinding met je studenten. Maar we zijn het verloren, we hebben het niet meer in de vingers. Omsingeld door leerdoelen, cijfers, diploma’s en nakijkwerk vergeten we ons te bekwamen in de kunst van kwetsbaarheid. Wij creëren nu schuwe studenten; studenten die dagelijks uren naar hun telefoon of laptop staren, zonder contact te maken met hun buren of met jou, de docent. Studenten die meer moeite zullen hebben met het vinden van een stageplek, omdat ze niet weten hoe ze zich kwetsbaar op moeten stellen en kunnen laten zien wie ze echt zijn.